Ik volg een boeiende bijscholing: cognitief coachen met paarden. Terwijl ik bezig ben met mijn huiswerk hiervoor, komt er weer eens een kwartje naar beneden zetten. Een van de pijlers van deze coachingmethode is aandacht voor de paardencoach zelf: wie ben jij als coach, wat voor kwaliteiten heb je, welke valkuilen en uitdagingen horen daarbij?
Dat vallende kwartje, dat is het besef hoezeer wat ik doe en niet doe, en hoe ik in het leven sta, wordt bepaald door het feit dat ik hoogsensitief en introvert ben. Van nature.
Dat wist ik natuurlijk wel, dat ik dat ben. Alleen heb ik het woord hoogsensitief voor mezelf nooit zo duidelijk gebruikt. Of liever gezegd: ik vind aan de term HSP – afkorting voor hoogsensitieve persoon – iets jankerigs hangen, kan er niks aan doen. Ik heb eens een tijdje rondgesnuffeld in een Facebook-groep voor HSP'ers en daar hing een beetje de sfeer van 'arme wij tegen die ongevoelige buitenwereld'. Heel fijn als je herkenning bij elkaar vindt, zeker. Maar als het daarbij blijft, doe je jezelf mijns inziens geen plezier. En geen recht. Ik was dus vrij snel uitgesnuffeld. (Dat oordeel is ook wel weer interessant. Veroordeel ik daarmee stiekem niet ook de HSP'er in mezelf?)
Hoogsensitief zijn is geen keuze. Bij ongeveer een vijfde van de mensen gaat het verwerken van prikkels door de hersenen 'anders' dan bij de rest. Je neemt veel waar, ook kleine nuances, er komt veel tegelijk binnen, en het verwerken van al die prikkels kost meer tijd dan niet-hoogsensitieven nodig hebben. Fact.
Wat ik maar wil zeggen: hoogsensitiviteit zou niet iets moeten zijn om je achter te verschuilen. Het is wel iets om serieus rekening mee te houden in hoe je je leven inricht. Wat best een uitdaging kan zijn, in een wereld die daar niet zo op is ingesteld. Als je te veel probeert 'mee te doen' met de rest, kun je heel moe tot oververmoeid tot opgebrand raken. Het is een valkuil waar ik geregeld in kieper.
Wie ben ik dan?
Ik ben Ingrid
- Wat ik hoor, zie, opvang, komt vaak hard binnen
- Ik heb gevoelige antennes en trek me dingen snel aan
- Ik denk vaak diep en lang na over dingen, soms te diep en te lang
- In grote groepen zijn, of andere settings met veel prikkels, kost me veel energie
- Ik hou enorm van alleen zijn, dromen, dwalen (maar ik gun het mezelf misschien nog niet genoeg)
- Terwijl ik dat dus wel nodig heb – daar mag ik voor gaan staan
- Ik hou van de natuur en het contact met dieren, daarin laad ik op
- Ik moet vaak uit m'n comfortzone om contact te maken met anderen, terwijl ik het wel leuk vind en ook nodig heb
- Ik heb veel ideeën en invallen en ik denk op het moment zelf dat die allemaal Heel Belangrijk zijn en uitgewerkt moeten worden :)
- Gelukkig heb ik daarvoor diverse opschrijfboekjes voorhanden – schrijven helpt me op veel manieren: hoofd leegmaken, ordenen, eruit filteren wat écht belangrijk is
- Mijn hoofd wil vaak veel sneller dan de rest van mijn systeem aankan
- Ik mag nog veel meer leren en vooral ervaren dat iets opbouwen tijd nodig heeft
- Ik heb baat bij structuur – want die geeft een kader voor creativiteit – al heb ik daar niet altijd zin in
- Ik heb tijd nodig om te voelen: ja, hier krijg ik energie van, hier kan ik iets mee. Of nee, dit kost me te veel energie
- Ik twijfel vaak: is het nu beter om mezelf uit te dagen en te dóen, of om toe te geven aan mijn verlangen naar rust?
- Ik kom in balans door dingen te doen die mijn hoofd rust geven en mijn lichaam energie: buiten zijn, wandelen, voldoende slapen, goed eten, mediteren, bij de paarden zijn.
Wat voor paardencoach ik dan ben? In elk geval eentje met heel fijne collega's: de paarden. Die zijn van nature behoorlijk hoogsensitief. En daar kunnen ze prima mee omgaan. Het is gewoon de aard van het beestje. Kunnen wij veel van leren – dat doe ik dan ook graag, zelf en met anderen, samen met de paarden.